„WSZYSTKO MOŻE SIĘ PRZYTRAFIĆ…”
W filmie, uważanym za jego reżyserskie „osiem i pół”, Łozińskiego nie interesuje teatr życia społecznego, ale bezpośredni kontakt, stosunek do drugiego człowieka, do ludzkiego cierpienia, do spraw ostatecznych. W rajskim parku, na ławkach odpoczywają starsi ludzie. Podbiega do nich bystry, sześcioletni chłopiec (synek Marcela Łozińskiego, ten sam, który rozmawiał z robotnikami kolejowymi w 89 mm do Europy) i zadaje niedyskretne pytania: „Jak ci się żyje? Czy jesteś smutny? Samotny? Ile lat może mieć człowiek?” Dziecko dostaje od starszych lekcję życia, pozbawiającą złudzeń, sam z kolei poczuwa się do tego, żeby ich pocieszyć. Ten chłopiec w jakimś sensie reprezentuje reżysera, zdobywa się na to, o czym marzy dokumentalista: móc podejść do każdego nieznajomego człowieka, nie naruszając jego suwerenności, posiedzieć z nim na ławce, poświęcić mu chwilę bezinteresownej uwagi. Coś od niego uzyskać i coś mu ofiarować.
Scenariusz : Marcel Łoziński
Gatunek : dokument
Rok produkcji : 1995
Kategoria wiekowa : bez ograniczeń
Czas trwania : 40 min.
