Janusz Stolarski na zakończenie sezonu
- 1986 - 1988; aktor w Drugim Studio Wrocławskim - kilka wiodących ról
- 1988 - 1989; Państwowy Teatr w Kielcach (reżyseria dwóch jednoaktówek Vaclava Havla)
- od 1990 do 2002 aktor Teatru Polskiego w Poznaniu; kilkanaście wiodących ról,
- 1991; realizacja spektaklu "ECCE HOMO" Fryderyka Nietzschego, nagradzanego:
Grand Prix na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu (1991)
Grand Prix na Ogólnopolskich Zderzeniach Teatrów Jednoosobowych w Kłodzku (1991)
Nagroda Młodych, Nagroda „Uwaga Talent”, Nagroda Kwartalnika „Notatnik
Teatralny” na Wrocławskich Spotkaniach Teatrów Jednoosobowych i Małych
Form Teatralnych we Wrocławiu (1991)
Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Jednoosobowych w Mińsku (Białoruś 1996)
Druga nagroda na Internationales Monodrama Festiwal THESPIS w Kiel (Niemcy 2004)
- 1992; Nagroda Artystyczna Miasta Poznania dla młodych twórców,
- 1994; współtworzy Aktualnie Niezależne Towarzystwo Różnorakich Aktywności Teatralnych - ANTRAKT
- aktor Teatru Sekta, założonego przez Lecha Raczaka,
- 1995; realizacja spektaklu „Zemsta Czerwonych Bucików” Philipa-Dimitii Galasa:
Grand Prix i Nagroda Dziennikarzy na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu (1995)
Grand Prix Geras, Nagroda Wrocławskiego Informatora Kulturalnego na
Wrocławskich Spotkaniach Teatrów Jednoosobowych i Małych Form
Teatralnych we Wrocławiu (1995)
Nagroda im. Kazimierza Krzanowskiego na Ogólnopolskim Przeglądzie Małych Form w Szczecinie
- 1996; wyróżniony Medalem Młodej Sztuki, przyznawanym przez Oficynę Wydawniczą "Głosu Wielkopolskiego",
- od 1998 do dziś współpraca z Teatrem Ósmego Dnia – udział w spektaklach „Szczyt” i „Arka”
- w latach 1998 – 2000 występy gościnne w Starym Teatrze w Krakowie –
(Don Juan w „Don Juanie” i Wyspiański w „tryptyku wyspiański” Marka
Fiedora).
- 1999 rola Andrzeja w „Niewinnych” Brocha w reż. Marka Fiedora w Teatrze
im. Kochanowskiego w Opolu.
- Od 2000 do dziś gościnne występy w Teatrze „STU” w Krakowie (rola w „Hamlecie” w reż. Krzysztofa Jasińskiego)
- 2001 – realizacja spektaklu „Grabarz Królów” Jerzego Łukosza, w reżyserii Mirka Kocura, z muzyką Anny Zielińskiej.
- 2004r. - udział w 38. międzynarodowych WROCŁAWSKICH SPOTKANIACH
TEATRÓW JEDNEGO AKTORA we Wrocławiu z monodramami „Ecce Homo”, „Zemsta
Czerwonych Bucików”, „Grabarz królów”:
Nagroda Dziennikarzy im. Tadeusza Burzyńskiego,
Nagroda Przewodniczącego Rady Miejskiej Wrocławia,
Nagroda Senatora RP Bogusława Litwińca,
Nagroda im. Ireny Rzeszowskiej.
24.05.2005 GODZINA 19.00
SALA WIDOWISKOWA MDK- DŚT, ULICA WOJSKA POLSKIEGO 3
BITETY: 10 ZŁOTYCH
Fryderyk Nietzsche
„ECCE HOMO. Jak się staje, kim się jest”
Przekład: Leopold Staff
Realizacja: Janusz Stolarski
Współpraca: Bogumił Gauden
„Monodram Janusza Stolarskiego, będący adaptacją "Ecce homo"
Nietzschego pomyślany został jaka monolog samego filozofa. Nietzsche w
tym przedstawieniu to postać naznaczona piętnem tragizmu, a równocześnie
pełna inteligentnego dowcipu. Pokazana w dwóch wcieleniach, dwóch
aspektach osobowości: szaleństwie i geniuszu. Z jednej strony mamy do
czynienia z wykładającym swe prawdy, błyskotliwym, pełnym energii
filozofem, z drugiej - szaleńcem bełkocącym niezrozumiałe słowa,
szukającym ucieczki od sennych koszmarów w wielkiej drewnianej skrzyni.
Znakiem szaleństwa jest również sam strój - długa, obszerna koszula
nocna o podwiniętych rękawach, które później zamieniają się w rękawy
kaftanu bezpieczeństwa.
Zmaganie się dnia z nocą, światła z ciemnością jest jednocześnie
zmaganiem się życia ze śmiercią. Problemy, które Nietzsche niemal
obsesyjnie poruszał w swoich pismach, ujmowane często w postaci
przeciwieństw: rozum - instynkt, cierpienie i rezygnacja - życie,
poprzez odniesienie do biografii konkretnego człowieka staje się
konkretne i namacalne.
E f' e k t n i e z w y k ł e j sugestywności rysunku postaci uzyskał
Stolarski przede wszystkim dzięki swej ekspresji aktorskiej, napięciu i
koncentracji. Aktorstwo dramatyczne wzbogacił o środki właściwe
pantominie. Ruchy rąk często przypominają system znaków teatru
wschodniego (np. zatrzymywane na moment gesty tworzące jakby oddzielne
figury). W surowej, czystej przestrzeni, którą wypełnia jedynie ciemna
masywna skrzynia, na tle czarnych zasłon, doskonale zostaje uwypuklona
ekspresja, momentami prawie nagiego, ciała aktora.
Gdy klęka, opiera głowę o podłogę, by kołysząc się uderzać rytmicznie
raz stopami raz czołem o deski sceny, odczuwamy niezwykłą cielesność i
bliskość postaci.
Przez cały czas jesteśmy świadkami walki z obłędem, chorobą rozkładającą
organizm wbrew woli życia i instynktowi, a przede wszystkim zmagania
się życia ze śmiercią. Cisza zapada nagle po ostatnich słowach aktora i
po opadnięciu wieka skrzyni, z którą mocował się Nietzsche, jest ona
bardzo przejmująca.
Przestrzeń, którą jeszcze przed chwilą wypełniało, w sposób bardzo
namacalny, ciało pełne ruchu oraz słowa i myśli żywego człowieka, teraz
tchnie pustką i martwotą. Pozostały tylko nieme przedmioty i coraz
odleglejsze echo uderzenia wieka, zamykającego ,skrzynię na wieki.”
Olga Marcinkiewicz, „Teatr” 1991, nr 9.
„Niesłychanej odwagi i talentu wymagało na pewno wybranie monodramu
będącego adaptacją "Ecce Homo " Nietzschego. Przedstawiający monolog
owego filozofa Janusz Stolarski szokował wręcz ,siłą swego aktorstwa,
nieprawdopodobną ekspresją i koncentracją. Perfekcjonizm posunięty do
granic ludzkiej wytrzymałości pozwolił aktorowi stworzyć sugestywny
obraz człowieka, którego geniusz zmaga się z szaleństwem i śmiercią.”
Alina Sachabińska, „Wieczór Wrocławia”, 29 listopada 1991.
25 MAJA 2005
24.05.05 (wtorek) godziny 9.00 lub 12.00
25.05.05 (środa) godziny 9.00 lub 12.00
cena biletu: 9 złotych
„ZEMSTA CZERWONYCH BUCIKÓW”
AUTOR TEKSTU: PHILIP – DIMITRI GALAS
WYKONANIE: JANUSZ STOLARSKI
PRZEKŁAD: SŁAWOMIR MICHAŁ CHWASTOWSKI
REALIZACJA: SŁAWOMIR MICHAŁ CHWASTOWSKI, JANUSZ STOLARSKI
OPRAWA PLASTYCZNA: BOHDAN CIEŚLAK
Spektakl „Zemsta Czerwonych Bucików” Philipa – Dimitri Galasa to
monodram przetłumaczony specjalnie dla wykonującego go Janusza
Stolarskiego.
Jest to dramat muzyczny, choć nie została napisana do niego żadna
notacja nutowa. Muzyką jest tu sam aktor, wypowiadany przez niego tekst i
czynności , które wykonuje. Opowiada historię aktora pracującego w
amerykańskim show biznesie, aktora, który kiedyś był „słynną dziecięcą
gwiazdą ......., śpiewającą sensacją podróżnych scen”. Niespełnione
młodzieńcze ambicje, nadzieje, bezowocne oczekiwanie na wielki sukces
stają się powodem psychicznej dezintegracji bohatera, który nie może
uwolnić się od śpiewanej w dzieciństwie piosenki o Czerwonych Bucikach.
Zmarły w wieku 32 lat Philip Galas – dramaturg, aktor, artysta cyrkowy i
plastyk – był twórcą nowe3j formy scenicznej, którą sam nazwał „AVANT –
VAUDEVILLE” . Wyrosła ona z jego własnych doświadczeń nabytych podczas
pracy w europejskich i amerykańskich teatrach, cyrkach i kabaretach.
„Zemsta Czerwonych Bucików” przyniosła autorowi znaczące m.in. Weekly
Theatre Award oraz Hollywood Drama – Logue Award.
Polska prapremiera „Zemsty Czerwonych Bucików” jest pierwszą prezentacją
dzieła Philipa Dimitri Galasa poza kontynentem amerykańskim. Spektakl
trwa około godziny, nie posiada dekoracji, jedynymi rekwizytami są:
kontrabas, taboret i metronom.
Zadanie dofinansowane z budżetu miasta w ramach "Łomżyńskiego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych".
