Stopklatka

„STOPKLATKA”  wg Maliny Prześlugi
Teatr Form Czarno-Białych PLAMA
Reżyseria; Mirosława Krymska
W roli głównej Daniel Namiotko
Multimedia : Rafał Gutowski, Łukasz Fiedorowicz

Spektakl stawia pytania istotne dla każdego, a przede wszystkim młodego człowieka: o autentyczność relacji, umiejętność radzenia sobie z bólem, goryczą i bezradnością, granice akceptacji, miłości, tolerancji. Jest dojrzałą konfrontacją młodych ludzi z problemami, które dotykają każdego z nich, a przy tym nie ma w sobie nic z koturnowości i patosu kojarzonego standardowo ze sztuką teatralną- bohater mówi do młodych ludzi ich językiem, słowami, które są im bliskie i codzienne.

„W życiu – w odróżnieniu od filmu – nie można niczego zatrzymać w stopklatce. Dla głównego bohatera jest nią moment wypadku, który na zawsze przewartościowuje i zmienia jego życie. Świat postrzegany jest obecnie coraz częściej przez pryzmat filmów czy gier komputerowych. Wtedy potrzebny jest moment zatrzymania, by dostrzec, że rzeczywistość rządzi się zupełnie innymi prawami.
Jest wśród nas ktoś, kogo właściwie nie widać. Nie rusza się, nie mówi, nie wstaje z łóżka. Sparaliżowany. Warzywo. Gdyby tak jeden jedyny raz dopuścić go do głosu? Pozwolić mu być sobą, mówić, ruszać się, skakać, wodzić nas za nos, wzruszać i rozśmieszać? Żeby opowiedział nam, którzy boimy się na niego patrzeć, o miłości, kłótniach z Bogiem, o swoich pasjach, o złości i marzeniach.
Ta opowieść nie jest smutna. Gdy nie ma się nic, trzeba śmiać się z siebie. Tylko czy to rzeczywiście cud, czy to faktycznie sparaliżowany chłopak ma głos? Może jest na odwrót, może to tylko aktor udający chorobę, a wszystko, co mówi jest wytworem jego wyobraźni? Bo skąd niby mamy wiedzieć, jak to jest…? Żyć i nie żyć jednocześnie.”

Malina Prześluga