Michał Zieliński. Moje miejsce już tam...

PORTRET JAKO UTRWALANIE I ZROZUMIENIE…

We wciąż otwartym projekcie Michała Zielińskiego ujawnia się kilka istotnych aspektów dotyczących koncepcji fotografii dokumentalnej skoncentrowanej na problemach „śladu” i „pamięci”, jako trwałego obrazu człowieka. Projekt ten ma zatrzymać w naszej pamięci „wizerunek prostego człowieka”. Pokazać go w pełni jego „bycia”. Ten typ fotografii najlepiej interpretować opierając się na poglądach Rolanda Barthes'a ze Światła obrazu, ponieważ francuski teoretyk, w tym wypadku świetny eseista, zaakcentował poczucie zarodka bólu, czyli słynnego i jakże trafnego określenia – punctum, które jest także naszą walką ze śmiercią, a precyzując – oswajaniem jej. Właśnie w  ten obszar fotografii naznaczony przemijaniem i starością kieruje nas Michał Zieliński.

Oczywistym jest dla mnie, że autor sięga do koncepcji Zofii Rydet, która okazała się jedną z najważniejszych dla najnowszej fotografii polskiej. W przypadku Zielińskiego mamy bardzo trafne a nawet nowatorskie rozwinięcie tej koncepcji. Poprzez psychologiczny, ale kontynuujący tradycję dawnej fotografii portret, poprzez trwanie w niej w koncepcji fotografii czarno-białej, poprzez bycie z portretowanym autor pragnie się zbliżyć, na ile jest to możliwe, do istoty człowieczeństwa.

Najważniejszy fakt odróżniający prace Zielińskiego od Rydet i innych kontynuatorów tego typu fotografii, polega na powrocie do miejsca fotografowania, uczynienia z niego przestrzeni ciemni, która staje się potem nowego rodzaju egzemplifikacją obrazu, zbliżonego do idei fresku. Naświetlona emulsja na ścianie jest nową, nie tautologiczną  reprezentacją osoby i jednocześnie jej wizerunkiem. Pomysł jest rewelacyjny. Rozwijany w kilku kierunkach, jakie wyznacza życie, a nawet niespodziewana śmierć fotografowanego (Pan Zdzisław Stankiewicz, Pan Tadeusz Karczewski).

Taki typ portretu wraz z ukazaniem biednych wnętrz jest zapisem polskiej rzeczywistości z XXI wieku, życia polskiej prowincji, w której czas się zatrzymał lub widoczny postęp technologiczny jest znikomy.

Taki rodzaj, od początku do końca analogowej fotografii, w dobie przesycenia obrazem cyfrowym, który przede wszystkim pełni funkcję kulturowo-reklamową a nie artystyczną, jest dalej bardzo istotny. Ważne będzie, w jakim kierunku Michał Zieliński rozwinie swoje rozważania nad losem ludzkim, jaki obraz będzie chciał przedstawić, aby można było zrozumieć istotę umierania i jednocześnie uczestnictwa w naszym świecie, co było i jest podstawową funkcją sztuki?

Krzysztof Jurecki

Michał Zieliński
Ur. 23.02.1988r. w Gołdapi
2007-2010 - Studia na wydziale Komunikacji Multimedialnej, spec. Fotografia w ASP w Poznaniu
2011 - Stypendysta Marszałka Województwa Podlaskiego 

Wystawy:
2010 czerwiec – wystawa indywidualna „ślad pamięci” w pustostanie przy ul. 27 Grudnia w Poznaniu (wystawa dyplomowa)
2010 wrzesień – “NIEOCZYWISTE 2010”, Stary Browar w Poznaniu
2010 grudzień – III Warszawskie Biennale Sztuki Mediów, I nagroda konkursu oraz nagroda pisma Artluk
2011 styczeń –  wystawa indywidualna „moje miejsce już tam” w Dużej Galerii Domu Pracy Twórczej w Wigrach
2011  wrzesień – “Marginesy Historii”, Galeria Spot w Poznaniu
2012 styczeń –  wystawa indywidualna „moje miejsce już tam” w Centrum Sztuki Współczesnej w Suwałkach

Kontakt:
Michał Zieliński
ul. Kraszewskiego 9a/6
50-601 poznań
polska
e-mail: zmichal25@gmail.com