Mikrokosmos. Wojciech Zubala

Twórczość prof. Wojciecha Zubali, jest tym rodzajem twórczości, która na nowo pokazuje nam Raj utracony. Raj, który jest odkrywany nie poprzez agresywne wyrywanie prawd, ale poprzez głębokie doświadczenie życia i próby jego zrozumienia. 
Sztuka tego Artysty, została zdeterminowana już od początku tematem śmierci. Choć sam Malarz traktuje temat jako młodzieńczy i niedojrzały, jest on jednak  kluczem, który nadał kierunek całej jego postawie artystycznej.  Wszystko czego doświadczamy na co dzień: problemy, niepokoje,  uczucia, myśli i pragnienia, a także  ich miejsce w życiu które kiedyś ma swój kres.  Artysta, nie występuje przeciwko absurdalności świata. Podejmuje się analizy i w sposób plastyczny, stara się rozwikłać zagadkę istnienia. Poprzez twórczość, Wojciech Zubala odkrywa, że porządkowanie rzeczywistości unieważnia ją. Znajdując swoją drogę ku rozwiązaniu zagadki, jesteśmy świadkami przemiany malarza wyrażanej ciągiem przyczynowo skutkowym jego dzieł. Takie tematy jak: ptasie instalacje, materiałowe całuny i ich malarskie reprezentacje, badania malarskie na temat nieprzejawionej a dwoistej formy zjawisk obecnych w życiu dają jednoznaczne świadectwo kierunku w jakim artysta podąża. Sankcjonując obecną postawę artystyczną.
W pracach, które zostaną pokazane na wystawie „Mikrokosmos” widać zmianę jaka zaszła w Artyście. Jak gdyby, po serii badań, odkrył główną zasadę rządzącą twórczością i życiem.  Od tego momentu tematyka śmierci przeistacza się w tematykę życia tożsamego z procesem twórczym. 

Artystyczna postawa Wojciecha Zubali przywodzi mi na myśl Zenistyczną i Taoistyczną praktykę religijną odznaczającą się próbą oczyszczenia i poznania samego siebie. Dopiero wtedy świat wyraża się poprzez Artystę. To jest chwila obecna, jak poruszony kamień zostawia swój ślad, tak ręka kierowana uwagą kreśli swój mikrokosmos.

Profesor Wojciech Zubala traktuje swoje prace jako efekt uboczny autentycznego wyrażania siebie. Nie są więc one najważniejszą kwestią w procesie twórczym. Oznaczają one tak naprawdę momenty życia, które się zaakceptowało. Niezależnie jaką formę przyjmują. Są atomami kosmosu, jak ludzie, drzewa. Jak ziarnka piasku. Są i to jest piękne. W tej perspektywie takie kwestie jak to czy to jest malarstwo monochromatyczne, minimalistyczne. Czy znajduje swój wydźwięk z twórczością innych artystów na całym świecie nie jest istotne, ponieważ prace te mówią o autentyczności i szczerości z samym sobą. Wszystko inne co można by powiedzieć, będzie próbą zamaskowania tej esencji, będzie próbą zbędnego tłumaczenia. 
Jak mówią mistrzowie Zen – po prostu patrz. Po prostu rób. Nie dodawaj do tego zbędnych słów, bo utracisz sens.

Kaja Kozon

Wojciech ZUBALA

Urodzony w 1964 roku. Absolwent warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Studiował w pracowniach Jana Tarasina, Tadeusza Dominika i Zbigniewa Gostomskiego. Profesor na Wydziale Malarstwa macierzystej uczelni prowadzący Pracownię Malarstwa. W latach 2012-2020 pełnił funkcję prorektora ds. studenckich.

Zajmuje się malarstwem i fotografią. Tworzył obiekty przestrzenne z obszaru tkaniny eksperymentalnej. Jego sztuka pozostaje na styku realności i abstrakcji. Obrazy mieszczą w sobie potencjalność znaczeń i odczytań pobudzając skojarzenia.
W swoim dorobku ma ponad 40 wystaw indywidualnych. Uczestniczył w licznych wystawach zbiorowych. Jego prace znajdują się w wielu kolekcjach w kraju i zagranicą, m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, w Galerii 72 w Chełmie, Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, czy Kolekcji Krzysztofa Musiała.

Wielokrotnie nagradzany. M.in. II Nagroda w Konkursie im. Eugeniusza Gepperta (Wrocław 1996), I Nagroda w Konkursie „Fotografia Ojczysta” (Muzeum Narodowe, Warszawa, 2007), nominacja do Nagrody im. C.K. Norwida w kategorii sztuki plastyczne (2014), Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2018).

Laureat wielu wyróżnień na międzynarodowych konkursach fotograficznych, m.in. International Photography Awards, Monovisions Awards, Monochrome Awards, czy Tokyo International Photo Awards.